Του Κώστα Μπελιβάνη
Αν κάποιος ψάξει στο λεξικό τη λέξη αγανάκτηση, θα βρει στα συνώνυμα τις λέξεις δυσαρέσκεια και οργή. Δυο λέξεις που όσο συνώνυμες κι αν είναι, προκαλούν πολύ διαφορετικούς συνειρμούς. Και είναι λογικό ο κόσμος να έχει αγανακτήσει βλέποντας τις πολιτικές του παρελθόντος να συνεχίζονται σε καιρούς δύσκολους, κρίσιμους για το μέλλον, από τις πολιτικές «δυνάμεις» που ο ίδιος εξέλεξε για να τις αλλάξουν. Ο κόσμος αυτός όμως πρέπει να καταλάβει ότι εκτός από την έκφραση δυσαρέσκειας με τις κρούσεις κατσαρόλας έξω από τη Βουλή και την έκφραση οργής με το ύψωμα κρεμάλας στον ίδιο χώρο δεν δίνει λύση στο πρόβλημα.
Λύση στο πρόβλημα δίνει ό,τι
πολεμάει την αιτία του. Πρέπει λοιπόν αυτός ο κόσμος να καταλάβει ότι το δημόσιο δεν μπορεί να παραμείνει μεγάλο και αδρανές, οι επιχειρήσεις αυτού να μην είναι στα χέρια συγκεκριμένων συντεχνιών και ότι στον δημόσιο βίο πρέπει να επικρατεί διαφάνεια. Αν αυτό πειράξει τους βολεμένους στο δημόσιο, τους κρατόντες τα ηνία των ΔΕΚΟ ή αυτούς που απολαμβάνουν τους καρπούς της διαφθοράς δεν πρέπει να ενδιαφέρει κανένα.
Αντιθέτως αυτό που πρέπει να ενδιαφέρει τους πάντες, «αγανακτισμένους» και μη, είναι το πώς θα αλλάξει το πολιτικό σύστημα. Και αυτό θα αλλάξει όταν σταματήσουμε να το ταΐζουμε με το αγαπημένο του φαγητό, την ψήφο. Ας την δώσουμε λοιπόν σε δυνάμεις νέες και υγιείς που προτείνουν την έξοδο μας από τη δίνη αυτή με φωνές λογικής και πράξεις τόλμης. Τότε δεν θα ψάχνουμε για συνώνυμα της αγανάκτησης, αλλά για αντίθετα…
